【漢語大詞典●玉林】
<P align=center>【漢語大詞典●玉林】<p><br>1.仙境中的森林。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『晉書·慕容超載記』:“始知天族多奇,玉林皆寶。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐曹唐『小遊仙』詩之七:“宮闕重重閉玉林,崑崙高闢彩雲深。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.謂積雪的樹林。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐韋應物『溫泉行』:“玉林瑤雪滿寒山,上昇玄閣遊絳煙。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>元歐陽玄『灞橋風雪圖』詩:“玉林琪樹路漫漫,驢上淩兢兩袖寒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
3.樹林的美稱。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>明何景明『畫鶴賦』:“朝翱翔於玉林,夕飲啄乎丹泉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>明謝讜『四喜記·瓊英閨悶』:“長門春靜,昭陽天杳,愁見玉林晴曉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>明金白嶼『一枝花·題姚秋澗市隱園』套曲:“玉林滿耳秋聲戰,帶瀟湘萬頃煙。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]